Sensation White

Ik ben van mezelf nooit zo’n feestganger geweest, dus toen ik bij mijn aantreden als hoofdredacteur door de toenmalige eindredactrice werd gevraagd of ik in mijn column wellicht af en toe iets over de glamoureuze kant van het filmbestaan kon schrijven, heb dat verzoek na enig beraad terzijde gelegd. Je kunt een paard wel naar het water leiden, maar… dat idee.

Maar het idee bleef hangen. Ik maak toch ook wel eens iets mee? Bovendien zijn er de afgelopen jaren een paar feestjes gekomen waar zelfs ik aan gehecht ben geraakt. Om te beginnen half januari de sectorbrede nieuwjaarsborrel in EYE, waar meer dan twintig brancheverengingen een gezamenlijke borrel organiseren, die niet alleen vaak reuze gezellig is, maar die ook tijdbesparend is doordat mede daardoor een hoop afzonderlijke branche-gerelateerde borrels zijn opgeheven.
 
Die sectorbrede borrel is niet alleen een goede gelegenheid om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen, het is ook een mooi moment om elkaar de eerste bacillen van de even traditionele griepgolf door te geven. Hebben we dat ook weer gehad. Het is wel zaak om half februari weer beter te zijn, zodat ik naar Berlijn kan afreizen om de jaarlijkse – en in kringen inmiddels behoorlijk legendarische – Henneman Party mee te maken, die door het agentschap in de luwte van de Berlinale wordt georganiseerd, meestal in een verlaten fabriek of op een andere desolate, maar voor de gelegenheid tot überhippe feestlocatie omgebouwde plek in Kreuzberg.

Het geeft mij de kans om daar een weekend omheen te bouwen, dat ik inmiddels met enig gevoel voor humor mijn ‘vakantie’ noem, zodat ik daar voor de rest van het jaar ook weer vanaf ben. Een weekend dat overigens als vanzelf volloopt met andere borrels, etentjes en zelfs af en toe een bioscoopbezoek. Want hoewel de galavoorstellingen steevast uitverkocht zijn, kun je op de Berlinale prima naar de film, als je maar de moeite neemt om ‘s ochtends op tijd je bed uit te rollen en online een kaartje te bestellen voor een van de middagvoorstellingen, die op dat moment nog niet uitverkocht zijn. Heb je toch weer een grillige Iraanse sf-thriller gezien of een Bulgaarse docu over de rol van de geheime dienst tijdens het communistische bewind, die nooit de Nederlandse bioscoop zal halen.
 
Na zo’n rijk gevuld weekend ben ik wel een beetje moe, dus in sociaal opzicht duik ik pas weer op als het lente wordt en het volgende grote evenement zich aandient: het jaarlijkse Filmbal in EYE. Geen idee hoe het me ooit gelukt is om daarvoor uitgenodigd te worden, maar ik tel mijn zegeningen en ben zelfs bereid om me – zij het met mate en niet zonder stil protest – aan de dresscode te houden. Dit jaar hoorde ik vooraf het nodige gemopper, omdat niet iedereen een wit pak of jurkje in de kast had liggen, maar op de avond zelf was het toch een zee aan wit die op de dansvloer voorbij zwierde.
 
Sensation White, in het Filmmuseum. Uiteraard kom ik ook daar in de eerste plaats voor de goede gesprekken en het gezellige netwerken, maar naarmate de avond vordert – en de drank allengs in de man raakt – neemt de kans op gênante uitglijders natuurlijk gestaag toe, want op die steile trappen in EYE kun je een remake van Eisensteins meesterwerk Panzerkreuzer Potemkin maken.
 
Afijn, na al die opwinding overleefd te hebben, ben ik wat feesten betreft echt klaar voor de zomerstop, dus Cannes en Venetië laat ik graag over aan de mensen die er echt iets te zoeken hebben. Wij zien elkaar hopelijk weer in september op het Nederlands Film Festival in Utrecht, bijvoorbeeld op de Dag van het Scenario. Nog zo’n mooie traditie waar ik inmiddels erg aan gehecht ben geraakt.