​South Park: de geboorte van een duivels kerstkindje

De beste scenario’s komen soms tot stand door heftige conflicten of via bizarre omwegen. In de serie anekdotes over het schrijfproces dit keer het verhaal achter een tekenfilmserie waar veel ouders hun kinderen liever niet naar laten kijken.

Verveling is soms een godsgeschenk. In 1992 studeren Trey Parker en Matt Stone allebei film aan de universiteit van Colorado. Ze bivakkeren ieder weekend wel op een of andere set. Soms maken ze zelf films, vaker assisteren ze studiegenoten. Ze verzorgen het geluid of sjouwen met camera’s.

Tussendoor moeten ze lang wachten. Om elkaar een beetje te vermaken zetten ze gekke kinderstemmetjes op. Op loze momenten verzinnen ze gaandeweg hele sketches. Daar willen ze iets mee doen. Vlak voor kerst vindt een screening plaats van de meest recente studentenproducties. Tijd voor een filmpje, vindt Parker. Samen met Stone knutselt hij een spotgoedkope animatiefilm in elkaar: The Spirit of Christmas. Hierin bouwt een aantal opvallend grofgebekte kinderen een sneeuwpop. Die komt tot leven en is zeer moorddadig. Nadat een van de kinderen, Kenny, wordt vermoord, roepen de anderen hulp in van het kindje Jezus. Die schakelt de sneeuwpop uit met zijn vlijmscherpe aureool. Dit alles in krap vier minuten. Met hun subversieve gefröbel scoort het duo een dikke hit onder medestudenten. Meer verwachten ze ook niet.
 
In 1993 verhuist het tweetal naar Los Angeles in de hoop een baantje te vinden in de filmwereld. Ze trekken de aandacht van producer Brain Graden. Die vindt The Spirit of Christmas zo grappig dat hij het filmpje een aantal keer kopieert op VHS en naar vrienden rondstuurt als kerstkaart. De respons is zo enthousiast dat Graden Parker en Stone het jaar daarop 2000 euro geeft voor een vervolg. Hoewel deze opvolger nog steeds eenvoudig oogt, is de productie iets meer gepolijst. De thematiek is hetzelfde: de jongetjes uit deel één bemiddelen nu in een gewelddadig conflict tussen Jezus en de kerstman. De zoon van God wil dat Kerstmis alleen draait om hem, terwijl Santa beweert dat het eigenlijk gaat om geven. Uiteindelijk zijn het de kids die weten waar het kerstfeest echt over gaat: cadeautjes. Parker en Stone beschouwen het filmpje (link) als een tussendoortje en zetten hun naam er niet eens op.
 
Viral
 
In de tussentijd werken ze met Graden aan verschillende concepten, waaronder een kinderserie, maar na enige tijd blijkt dat ze de gouden formule allang hebben gevonden. Zoals Parker later zal zeggen tegen Entertainment Weekly: “De boel ging al viral voordat iemand wist wat viral betekende.”  Hoewel Graden maar 35 tapes heeft verstuurd, blijkt dat zijn vrienden de kerstfilm zo leuk vonden dat ze band talloze malen hebben gekopieerd en verstuurd in hun eigen vriendenkring. Binnen de kortste keren is The Spirit of Christmas honderden keren doorgegeven. Tegen de tijd dat Parker en Stone dit doorkrijgen, is hun filmpje uitgegroeid tot een ware cultus.
 
In hetzelfde interview met Entertainment Weekly vertelt Parker dat hij en Stone op een avond een feestje bezoeken waar toevallig The Spirit of Christmas wordt vertoond. Als ze trots uitroepen dat zij de makers zijn, sputtert iemand tegen: “Nee, we kennen de gasten die dit hebben gemaakt; ze hebben net een meeting gehad bij MTV.” Wàt? De twee schakelen Graden in, die MTV haarfijn uitlegt wie de echte makers zijn. Het is nu wel duidelijk dat er muziek zit in een serie over vloekende kinderen. MTV krabbelt uiteindelijk terug, maar de kleine zender Comedy Central heeft interesse.
 
Colorado
 
Parker en Stone bedenken een serie rond hun kinderkarakters: South Park. Ze sluiten zich een zomer lang op in een studio om te werken aan een pilot. De titel: Cartman gets an Anal Probe. Hierin eindigt het meest brutale jochie uit de cast met een ruimtesatelliet in z’n derrière. Hoewel dit soort absurditeit exemplarisch is voor het duo, vinden de makers hun inspiratie opvallend vaak dicht bij huis. Het stadje South Park is fictief, maar wordt wel gesitueerd in smalltown Colorado, waar Parker zelf vandaan komt. Het personage Kyle heeft net als Stone een joodse achtergrond. Veel karakters zijn gebaseerd op mensen die de twee kennen. Zo is Kenny, die in iedere aflevering op een gruwelijke manier aan zijn einde komt, gebaseerd op een klasgenootje van Parker: een jochie dat soms zo lang niet op het schoolplein verscheen, dat iedereen zich afvroeg of hij niet dood was.
 
Als Parker en Stone na de zomer het resultaat overhandigen aan Comedy Central wordt het eerst vertoond aan een testpubliek. Graden vertelt later aan The Hollywood Reporter dat er bij de vertoning drie vrouwen begonnen te huilen. De respons is sowieso om te janken. Toch ziet Comedy Central brood in de serie, al is het dan een kruimeltje. De kleine zender smacht naar aandacht en een schandaal is ook succes. De inschatting: 200.000 kijkers. Bij de eerste aflevering zijn het er echter al 889.000. Aan het eind van het seizoen staat de teller op 5,6 miljoen. Dan is al duidelijk dat Parker en Stone zich voorlopig niet meer hoeven te vervelen.