Anja en Marieta

Er is een tijd van komen. En er is een tijd van gaan. Ho! Wacht even… Dit verhaal gaat niet over mij persoonlijk. Vrees niet (of omgekeerd: juich niet te vroeg), uw Plot-hoofdredacteur blijft nog wel even op zijn post. Maar het is wel zo dat me de afgelopen tijd enkele keren het gevoel bekroop dat de wereld om mij heen aan het veranderen was zonder dat ik daar al te veel aan kon doen. Zo zijn er de laatste tijd wat personele wijzigingen gaande bij uw favoriete online scenario-magazine.

Het begon allemaal toen Marieta van Olphen (a.k.a. Mevrouw Plot) een nieuwe functie kreeg als activiteitenproducer bij de Auteursbond en daardoor geen tijd meer had voor haar functie als bladmanager van Plot. Gelukkig voor ons is haar vervanger een oude bekende: Bart Juttmann, reeds jarenlang verbonden aan Plot als redacteur en auteur van talloze lezenswaardige en van grote kennis van zaken getuigende ‘In De Dieptes’ en ‘Concepties’. Zijn nieuwe functie – Bart is sinds enige tijd ook werkzaam als communicatiemedewerker van de Auteursbond – betekent wel dat hij minder tijd en gelegenheid heeft om ook nog artikelen voor Plot te schrijven. Mede daarom werd enige maanden geleden een oproep voor nieuwe schrijvers gedaan, waarna een korte doch (naar het zich laat aanzien) effectieve sollicitatieprocedure plaatsvond. Met als gevolg dat u de komende maanden de namen van enkele nieuwe schrijvers in onze kolommen zult tegenkomen, overigens naast ervaren rotten als Marc Veerkamp en Gertie Schouten, die tot nader orde een afzwaaiverbod hebben gekregen. 

Tot zover kon ik het allemaal nog bevatten, maar toen onze gewaardeerde eindredactrice Anja Francissen bij de aanvang van de meest recente redactievergadering aankondigde na tien jaar noeste arbeid terug te willen treden, begon het me toch even te duizelen. Was dit – na Brexit en Trump – de volgende stap op weg naar het einde? Zou ik uit pure balorigheid ook alvast mijn eigen vertrek aankondigen en als een ware kapitein Schettino het (al bijna) zinkende schip Plot verlaten? Of was het meer een kwestie van: Even rustig ademhalen… En door!!!

Dat laatste natuurlijk, maar zonder dollen: Ik ga het duo Anja en Marieta missen. Toen ik ruim twee jaar geleden de grote Frank Ketelaar opvolgde als nieuwe roerganger van deze prachtpublicatie hebben ze mij uitstekend opgevangen en wegwijs gemaakt. En daarvoor wil ik ze langs deze weg nog eens heel hartelijk bedanken! Los daarvan bleek ook nu de redding letterlijk en figuurlijk nabij, want in de toekomst zal Gertie Schouten het schrijven van artikelen combineren met haar taken als nieuwe eindredacteur. Zo evolueren we vrolijk verder.

En toch bekroop me de laatste tijd soms het gevoel dat niets is wat het lijkt. Ik ben niet iemand die de hele nacht doorhaalt om de Oscar-uitreiking in zijn geheel te zien, maar ik mag graag ‘s ochtends op tijd opstaan om nog even het laatste staartje mee te pikken. Dit jaar bleek de uitsmijter ook meteen een vreselijke uitglijder. Ik had de slaap nog niet uit mijn ogen gewreven of ik wist al dat La La Land de Oscar voor beste film had gewonnen. Het was niet de film waar ik op hoopte, mijn voorkeur ging uit naar Moonlight, maar als die blije mensen eenmaal op het podium staan en ze hun moeder bedanken, dan gun je (of in elk geval ik) het ze toch. Dus toen het uiteindelijk toch Moonlight bleek te zijn, voelde ik gek genoeg geen voldoening maar teleurstelling. De ene groep gepassioneerde makers was blij gemaakt met een dooie mus, terwijl de andere groep dat ultieme gevoel van vreugde pas na een vreselijke snafu mocht beleven. En als dat voor mij als simpele tv-kijker al heel erg raar voelde, kun je nagaan hoe dat op het podium moet zijn geweest.

Nee, dan ging het er bij onze Zilveren Krulstaarten toch een stuk soepeler aan toe. Niet dat ik onze scenarioprijzen, hoe begerenswaardig ook, nu direct op gelijke hoogte wil plaatsen met de Oscars (hoewel…), maar mooi dat het een memorabele avond opleverde. Niet meer op het NFF, maar ‘gewoon’ op een zondagavond (voorafgaand aan de Oscar-uitreiking) in het Ketelhuis. Met lekker eten en drinken, en in gezelschap van vrijwel van alle prominente scenarioschrijvers van het land (en ik, zei de gek). En met mooie winnaars: Eva M.C. Zanen en Matthijs Bockting in de categorie Korte Film voor Hoe het zo kwam dat de ramenlapper hoogtevrees kreeg, Mieke de Jong, Anne Hofhuis en Myranda Jongeling voor de tv-serie Alleen op de wereld en Hugo Heinen voor zijn speelfilmbewerking van Tonio. Het was een avond die naar meer smaakte!

Ook het vaderlandse parlement was recentelijk aan vernieuwing toe. Een partij die de afgelopen 100 jaar veel voor het land heeft betekend, werd tot schroot gereduceerd, wat er ironisch genoeg voor zorgde dat vrijwel alle andere partijen een leuke avond hadden. Ook dat is politiek. Of de komende kabinetsformatie net zo overzichtelijk zal verlopen, is nog maar de vraag. Er zijn diverse coalities mogelijk, maar de volgens sommigen meest voor de hand liggende (VVD-CDA-D66-CU) zou in de Tweede Kamer een meerderheid van slechts een enkele zetel genieten, terwijl een meer progressieve coalitie van VVD-CDA-D66-GroenLinks weliswaar op een ruime meerderheid in diezelfde Kamer zou kunnen buigen, maar in andere opzichten de nodige onderlinge inschikkelijkheid vereist. Of zou het alsnog een minderheidskabinet worden van VVD-CDA-D66, met gedoogsteun van uitgerekend die ene tot schroot gereduceerde partij.

Daar valt vast (à la Borgen) een spannend scenario over te schrijven en tegen de tijd dat er een nieuw kabinet aantreedt, zullen we u in elk geval op de hoogte brengen van de gevolgen van het beoogde beleid op het gebied van kunst en cultuur. Maar voor hetzelfde geld zijn we dan alweer een jaartje verder en wie weet hoe de wereld (en Plot!) er tegen die tijd uitzien…

Wat zoek je?